In Hippocratis De Officina Medici (On Hippocrates' Surgery)
ἐπίστασθαι τὰ τοῦ κάμνοντος ἔνιοι τῶν
οἰκείων ἢ φίλων ἀναιδῶς παραμένουσιν. ἐν τοῖς τοιούτοις
οὖν καιροῖς χαρίζεσθαι χρὴ τῷ κάμνοντι τὸν ἰατρὸν ἄλυπον
χάριν ὑποσχέσθαι τε κατὰ μόνας αὐτὸν καὶ μηδενὸς
ἀκούσαντος, οὕτω ποιήσασθαι τὴν χειρουργίαν, ὡς λαθεῖν
τοὺς πολλούς. δύναται γὰρ, ὡς ἔφην, ἐν τῷ καταντλεῖν
ὕδωρ ἢ διὰ σπόγγων πυριᾷν, ὡς μηδέπω μέλλων ἐνεργεῖν,
ἐξαίφνης ἀνύσαι τὸ ἔργον, ἀλλ’ ἔτι πραττόντων τῶν πολυπραγμονούντων
θεάσασθαι. τὰ μὲν δὴ τοιαῦτα τῶν ἀμφισβητημάτων
ἔξωθέν ἐστι τῶν τῆς ἰατρικῆς θεωρημάτων.
ἡμεῖς δὲ ἐξ ἀκολουθίας ἢ καὶ διὰ τὴν ἀντιλογίαν τῶν ἐπηρεαζόντων,
ἀναγκαζόμεθα μνημονεύειν αὐτῶν. ἐπὶ δὲ τὰ
συνεχῆ τοῖς προειρημένοις ἤδη μετιέναι καιρός.
Οὕτω γὰρ ἂν ὁ μὲν δρῶν ὁρῴη, τὸ δὲ χειριζόμενον
οὐχ ὁρῷτο.